Άντε, λοιπόν, σιγά σιγά να αρχίσω να ξοφλάω τις υποσχέσεις μου του προηγούμενου χρόνου...
Η δεύτερη που φορά που τζαμάραμε ήταν καθαρά αντρική υπόθεση... Επιπλέον, είχε έρθει κι ένας φίλος του Στέλιου που δεν πολυκόλλησε, κανένας δεν ήξερε να παίζει τίποτα, οπότε αυτοσχεδιάζαμε κάνοντας θόρυβο. Κάποια στιγμή ο Ηλίας βγήκε έξω στην αυλή, έκατσε στο βράχο που πάνω του
ήταν χτισμένη η σκαλίτσα που οδηγούσε στο πίσω μέρος του σπιτιού και κάτι έγραφε... Ίσως να μην ήταν αυτή η φορά, τώρα που το σκέφτομαι αλλά λίγο πιο μετά... και τι πειράζει όμως... Κάποια στιγμή, ήρθε πάλι μέσα και είδαμε ότι είχε γράψει κάτι μισοτελειωμένο, δυο στροφές, η μια προοριζόταν να γίνει ρεφρέν και μιλούσε για μια γιορτή στην οποία ο αφηγητής ξέρει ότι αδυνατεί όσο κι αν θέλει να παρευρεθεί, και η άλλη, που θα ήταν η εναρκτήρια, μιλούσε για μια κοπέλα που ο αφηγητής γνώριζε παλιά ... Τέλος πάντων, κάποια στιγμή έφυγαν τα παιδιά κι εγώ, νομίζοντας ότι ο Ηλίας το είχε παρατήσει, έπιασα να συμπληρώσω το στίχο, πατώντας πάνω στην φράση "Τhe one who does the talking". Παίζοντας με μια σειρά άστοχων ερωτημάτων και τις προσωπικές αντωνυμίες, αφού πρώτα σχολιάζω ότι η κοπελιά που λέγαμε, ένας φίλος του αφηγητή και ο ίδιος ο αφηγητής δεν είναι "the one who does the talking", αποφαίνομαι τελικά ότι η νύχτα είναι. Κι ήμουν χαρούμενος... Κι όλος χαρά, έκατσα και έκανα ένα ροκοειδές τραγουδάκι με τίτλο "The one who does the
talking" (που για αρχειακούς λόγους κι επειδή διασώζει το ρεφραίν των
στίχων το του Ηλία θα παραθέσω στο τέλος της ανάρτησης). Πλην κι ο Ηλίας είχε συνεχίσει το στίχου στο σπίτι του και την άλλη φορά το έφερε κι ήταν ένα άψογο διαμαντάκι με τίτλο "Sadless" που εκκινούσε από ένα κοενικό σύμπαν κι εξελισσόταν σε κάτι εντελώς διαφορετικό και φρέσκο, ένα στιχουργικό σύμπαν του Ηλία (Και κρίμα που έγραψε στίχους μόνο για τρία τραγουδάκια...). Εν πάση περιπτώσει, βρεθήκαμε με δυο τραγούδια που μοιράζονταν δυο στροφές, γιατί δεν μπορούσα να τις αλλάξω, καθώς πάνω τους είχα βασίσει όλη τη συνέχεια... Έπειτά, πάλεψα να μελοποιήσω τους ολοκληρωμένους στίχους του Ηλία με τα τρία ακκόρντα που ήξερα (τελικά χρειάστηκε να μάθω και μπαρέδες, γιατί μου βγήκε μια Φα Ματζόρε στη μελωδία). με πρόθεσεη να βρω μια μακρόσυρτη κι αργή μελοποίηση που να νανουρίζει την ήμερη θλίψη που απέπνεαν οι στίχοι, προσπαθώντας, με τα λίγα που ήξερα, για να δώσω μια άλφα ποικιλία, να αλλάζω ρυθμό. Και κάτι κατάφερα... Δεν κατόρθωσα όμως να εντάξω τη στροφή που προορίζονταν για ρεφραίν, λίγο γιατί
απλά δεν τα κατάφερα, λίγο γιατί θα επηρέαζε την αφηγηματικότητα του τραγουδιού. Κι έτσι φτιάξαμε το "Sadless". Αμφότερα αυτά τα τραγουδάκια περιέχονταν στην πρώτη μας συλλογή, με τίτλο "The Ατάλαντοι".
Χρόνια μετά, που είχα διαγράψει την ιδέα να ...κάνω διεθνή καριέρα και περνούσα τη φάση "όλο μεταφράζω στίχους από τα τραγούδια μου τα Αμερικάνικα...", σκέφτηκα να ασχοληθώ πάλι με το "Sadless" (με το άλλο δεν ξανά ασχολήθηκα ποτέ...). Έκατσα λοιπόν και μετέφρασα ή απέδωσα στα ελληνικά τους στίχους του Ηλία, προσπαθώντας να μην προδώσω την ατμόσφαιρα τους. Για αυτό και δεν προσπάθησα να πετύχω την εσωτερική ομοιοκαταληξία. Κι έτσι έγινε το "Χωρίς λύπη".
Το άλλο κοινό σημείο που έχουν τα δυο τραγούδια είναι ότι δεν προορίζονταν να είναι οι εκτελέσεις που θα ακούσετε, αυτές που θα ακούσετε... Το "Sadless" ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι, από όσα επρόκειτο να τραγουδήσω εγώ σε κείνη την πρώτη ηχογράφηση... Έκατσα μάλιστα, το ψώνιο, και, πριν το τραγουδήσω, ήπια τσάι με μπόλικο μέλι, για να μαλακώσει η φωνή μου... Λίγο όμως που από το άγχος το είπα χάλια, λίγο από την άθλια ηχογράφηση η εκδοχή εκείνη δεν ακούγεται. Προτίμησα, λοιπόν, να ανεβάσω μια πρόβα στην οποία τραγουδάει ο Ηλίας κι εγώ προσπαθώ να βρω τη φωνή μου, ας πούμε του κάνω φωνητικά, κι ας είναι σε πρωτόλεια φάση του τραγουδιού... Τουλάχιστον, διατηρεί το συναίσθημα των ημερών... Και βέβαια, για να βάλουμε και μια ντοκιμενταρίστικη εσάνς στο χαρμάνι, έχει επίσης το χαρακτηριστικό σε αρκετές πρόβες "γαμώτο", που εκστόμιζα κάθε φορά που έχανα τη συγχορδία, δηλαδή συχνά, και την χαρακτηριστική μου ερώτηση "Τι λέει μετά;". Τι να κάνω; Ποτέ δε θυμόμουνα τους στίχους... Ούτε καν τους δικούς μου/μας...
Όσον αφορά το "Χωρίς Λύπη", αυτό που θα ανεβάσω επρόκειτο να είναι η βάση. Από πάνω σκόπευα να ηχογραφήσω διάφορα γεμίσματα και ριφάκια... Πλήν ανεπιτυχώς... Άλλοτε γραφόταν πολύ δυνατά τα γεμίσματα και "πνίγαν " το τραγούδι, κι άλλοτε δεν ακούγονταν παρά ελάχιστα.. Είδα κι αποείδα κι εγώ και ιδού: Το τραγούδι γυμνό....
SADLESS
I met a
girl some time before, one day she looked me in the eyes.
She said
”Good looking, life gives more but sometimes is easier to die”.
I think
it’s funny but it works when you tired from the walking.
Between
the music and the smokes, to be the one who does the talking.
Sometimes
I miss our little town , but then I’m leaving’ it behind.
I’ m
glad to see you ‘ve been around, I ‘m glad you let me see your mind.
Our new
found path is leading us where people laugh an people cry.
We
thrown well hidden precious spells and they just let it all go by.
These
streets I chose and thought I knew, this time of year are getting crowded
I know
it’s not like me to mewl, I ‘ll never know when I ‘m allowed.
I sleep
beneath my favorite rags, no spots in here are longer knew
said
wanna stay but packed my bags, maybe
tonight I ‘ll change my view.
An
oldman lives upon the bay, he cried “I
wish that I was bravier,
I just
forgot my childish pray, I never thought I need I savior”.
But, I
these days, I feel no pain and though
the angels are all fallen
I thin
you ‘re right, just once again, our secret sadnes ‘s somehow stolen.
|
|
XΩΡΙΣ ΛΥΠΗ
Μια κοπελιά που ‘χα παλιά με κοίταξε άξαφνα στα μάτια
Κι είπε: « Να ζεις είναι καλό, μα υπάρχουν κι άλλα
μονοπάτια».
Πιάνει τον κόλπο, ό,τι κι αν πω, κι ας είσαι πτώμα απ’ το
δρόμο,
Να βρίσκεις πάντα τι να πεις μες τον καπνό και μες στον
πόνο.
Συχνά το σπίτι νοσταλγώ, για λίγο, μα το ξεπερνάω.
Ξέρω πως ήσουν πάντα εδώ και χάρη θα σου το χρωστάω.
Καινούριοι δρόμοι οδηγούν σ’ ένα άλλο γέλιο, σ’ άλλο
κλάμα.
Χάρισα ό, τι είχα ιερό
κι όλοι είπανε: «Σιγά το πράγμα».
Κι ο δρόμος μου ο μοναχικός με πάει σ’ ένα σταθμό
μοιραίο.
Ξέρεις, δεν είμαι έτσι εγώ και ντρέπομαι που μυξοκλαίω.
Οι αγαπημένες μου εμμονές μου ξεθωριάζουν λίγο-λίγο.
Τόσο συχνά που προσπαθώ μπορεί στο τέλος και να φύγω.
Στο μώλο κάποιος
γέρος ζει. Κλαίει που δεν ήτανε γενναίος,
Που ξέχασε μια προσευχή και κάποιο υπέρτατο του χρέος.
Παλιά δεν ήτανε
κανείς που να ‘χε κάτι να του δώσει,
Μα τώρα αλλάξαν οι καιροί και ψάχνει κάποιον να τον
σώσει.
Μα τώρα πια νοιώθω
καλά κι ας είναι η φλόγα μου σβησμένη.
Πάλι είχες δίκιο, τι να πω; Ήταν κι η λύπη μου κλεμμένη.
|
|
|
|
|
Άντε να βάλουμε και το "The one who does the talking"
I met a
girl some time before, one day she looked me in the eyes.
She said
”Good looking, life gives more but sometimes is easier to die”.
I know
it’s funny but it works when you 're tired from the walking.
Between
the music and the smokes, to be the one...
Ιs she the one?
She 's mot the one who does the talking.
Time is moving fast the days are longer now,
somethin' familiar smells around.
But this promised feast feels king of heavier
for i' m just unable to fit in.
One of my closest friend passed off, i think it was the other night.
He closed his eyes sullenly and just gave up the fight.
I think
it’s funny but it works when you tired from the walking.
Between
the music and the smokes, to be the one...
Ιs he the one?
He 's not the one who does the talking.
I used to dream but know i can't, my mind is drunκ from wine and sorrow
and something pushes me to the road to steal a car and then to go.
I think
it’s funny but it works when you 're tired from the walking.
Between
the music and the smokes, to be the one...
Am i the one?
I 'm not the one who does the talking.
Time is moving fast the days are longer now,
somethin' familiar smells around.
But this promised feast feels king of heavier
for i' m just not welcome to fit in.
The day fades out and night comes in all dressed to kill in neon lights
It 's bringing poisoned darts and 's leading us in place beyond the wrong and right.
I think
it’s funny and if it works is 'cause you 're tired from the walking.
Night brings the music and the smokes, so night 's the one...
Yes, night 's the one?
Night 's the only one who does the talking.
τζαμάραμε, και κάποια στιγμή η Πέπη πήρε την κιθάρα και το κασσετόφωνο, κλείστηκε σε ένα από τα μη χρησιμοποιούμενα δωμάτια του σπιτιού και το ηχογράφησε ενώ οι υπόλοιποι πίναμε καφέ στην αυλή... Ενώ η Πέπη μετείχε ανελλιπώς στις πρώτες μας συναντήσεις (άλλωστε ήταν η μόνη που πραγματικά ήξερε κιθάρα, εγώ κι ο Στέλιος "κλέβαμε" από αυτά έπαιζε τότε...), έτυχε όταν μαζευτήκαμε να συγκεντρώσουμε τα τραγούδια που είχαμε φτιάξει να λείπει από την Αθήνα. Ήταν τέλος του Ιούνη και η σχολή είχε κλείσει καθώς τελικά αναβλήθηκε λόγω καταλήψεων η εξεταστική. Έτσι, είχε ήδη φύγει για την πόλη καταγωγής της... Στο μουσικό μέρος την αντικατέστησα εγώ με τα ελάχιστα που είχα μάθει να παίζω ως τότε στην κιθάρα, ενώ στη φωνή κυρίως την αντικατέστησε η Χαρά και δευτερευόντως εγώ... Επειδή θέλαμε όμως να μετέχει κι αυτή κάπως στη συλλογή, βάλαμε αυτήν την ηχογράφηση της... Για αυτό δεν θυμάμαι αν είναι η τελική εκδοχή ή όχι... Δηλαδή δεν θυμάμαι αν στο μεταξύ ο Στέλιος είχε σκαρώσει και κάποιο ρεφραίν το οποίο τελικά δεν διασώθηκε κάπου ή το κομμάτι έμεινε έτσι τελικά... Πάντως μια μετεγενέστερη εκτέλεση από εμένα, τον Στέλιο και τον Ηλία σε μια πρόβα, ούτε κι αυτή έχει ρεφραιν
